|
Баляда пра беларуса на чужыне
|
Нібы збавеньня, ён шукаў дамоў дарогу
І ўсё часьцей у снох ён бачыў родны кут.
Чыжынцы славілі сябе, раўнялі – з Богам.
І толькі Беларусь сваю ён славіў тут.
Зь яго не насьміхаліся, нібы з дурнога:
«Знайшоў што славіць на зямлі чужой!»,
А білі ўсе за Беларусь, і больш – за Бога,
І целам ён слабеў, ды толькі не душой.
І ў гэтым вольным сьвеце не шукаў ён волю,
Бо разумеў – яе цяпер няма нідзе.
Ён ведаў, што дамоў ня вернецца ніколі,
Але і тут, за проста так, – не прападзе.
І не прапаў.
Спалілі на кастры старога.
Касьцёр
у чорным
небе
зоры
запаліў...
За што згарэў?
За тое, што ён ведаў многа,
І, больш за тое, што ён Беларусь любіў.
|
|
