Замкнулі кватэры, замкнулі і душы.
Нікому нічога супроць не скажы.
Мой крык не пачуюць суседчыны вушы.
Я сёньня хварэю. – Хварэеш? Ляжы!
На нейкую хвілю цяплее ад чаю,
На нейкую хвілю забуду тугу.
Я сябра чакаў, а цяпер – не чакаю
І больш яго сябрам назваць ці змагу.
На вуліцы сьнежна,
на вуліцы вецер,
Таму і ня змрочна ў пакоі маім.
Быў доўга сваім, як бадзяўся па сьвеце,
Вярнуўся, сказалі:
– Зрабіўся чужым!
Паштоўкі і пісьмы старыя чытаю,
Нічога вясёлага ў словах няма,
А я ўсё шукаю,
шукаю,
шукаю...
Сьмяецца і вые зіма.
|
|
