Хіба на вечар той можна забыцца?
...Сонца за борам жар-птушкай садзіцца,
Штосьці сьпявае пяшчотнае бор,
Пахне чабор,
Пахне чабор...
Лёгкія крокі на вузкай сьцяжынцы.
Дзеўчына у белай іскрыстай хусьцінцы,
Быццам абсыпана промнямі зор.
Пахне чабор,
Пахне чабор...
Выйсьці б насустрач, стаць і прызнацца.
Вось яно – блізкае, яснае шчасьце,
Клікнуць хацелася – голас замёр.
Пахне чабор,
Пахне чабор...
Год адзінаццаць, а можа, дванаццаць
Сэрца баліць, што ня здолеў спаткацца,
Сэрца нязьменна хвалюе дакор.
Пахне чабор,
Пахне чабор...
Час той схаваўся за дальняй гарою,
Здасца хвілінай – яна прада мною...
Выйду. Гукаю. Маўклівы прастор.
Пахне чабор,
Пахне чабор...
1957
|
|
