Зноў чорная кава, як лекі ад сьмерці,
У кубачку белым на шэрым стале.
У шыбу маю лісьце кідаюць чэрці,
Каб я не пабачыў, што на памяле
Прыгожая ведзьма над Менскам лятае.
Прыгожая ведзьма, як сьмерць, маладая.
Палю цыгарэту і дым сіняваты
Плыве да вакна і паўзе па вакне.
Раней я любіў і віно, і гарбату,
Цяпер толькі кава суцешыць мяне.
Спакусная ведзьма над Менскам лятае.
Спакусная ведзьма, як ноч, маладая.
А я адзінокі, нібыта сабака,
Завыць адзічэла хачу і маўчу.
І чорную каву глытаю са смакам
І ў неба за дымам праз фортку лячу
Да ведзьмы чароўнай, што мройна лятае...
Вар’яцкая ведзьма, як я, маладая...
|
|
