Вось і сонца за сосны зайшло,
Быццам бы і зусім не было.
І ў цямноцьці ўтанула зямля,
І самотным адчуў сябе я,
Як вугельчык у прыску сівым,
Як над прыскам узьветраны дым.
Мне праз гэта цямноцьце ісьці,
Як траве праз асфальт прарасьці,
Каб сустрэцца з табой у вясьне,
Як з табой сустракаюся ў сьне...
Вось і сонца за сосны зайшло.
І блішчыць, як разьлітае шкло,
У цямноцьці, бы ў травах, рака,
Бы твая з бранзалетам рука,
Да якой мне прыпасьці і піць
Цеплыню, безь якой мне ня жыць
У цямноцьці, дзе зьнікла зямля,
Дзе самотным адчуў сябе я,
Як ля сьцежкі пахілены крыж,
Як у неба закінуты глыж...
|
|
