Мы жывём ня помнячы, што сьвет
Чорны, як забойцы пісталет,
Ад якога не схавацца анідзе
Ні ў агні, ні ў Храме, ні ў вадзе,
Бо жывём ня помнячы, што мы,
Быццам сьнег напрыканцы зімы,
Што зьявіўся і празь міг растаў,
На'т не зразумеўшы, што лятаў
Над зямлёю чорнай, як нябыт,
Сьветлай, як падпалены Мадрыд,
У якім мы не былі з табой,
Так, як сьнег ліпнёваю парой,
І таму нам хочацца пажыць,
Быццам бы цыгарку закурыць,
Гледзячы, як сьнег ляціць з аблок,
Быццам кулі белыя ў вісок.
|
|
