Гэтай ноччу і вечнасьць прайшла,
Бы віно мы з табой дапілі
З пляшкі той, дзе атрута была.
Мы памерлі. І мы ажылі.
І глядзіш ты, як прывід, на сьвет
І ня бачыш у сьвеце мяне,
Дзе на сьнезе лятучым партрэт
Твой вісіць, быццам бы на сьцяне,
Да якой мне ісьці празь вятры
І ня знаць, што спадман прада мной,
Пра жыцьцё, як пра сьмерць, гаварыць
І стаяць, як туман, прад сьцяной,
За якой анічога няма,
Як віна, што з табой дапілі.
І цябе я шукаю дарма.
Мы памерлі. І тут не былі.
|
|
