І што сёньня думаць, і што тут гадаць,
Калі і так бачна – гатоў ты ўцякаць
Ад гэтай дзяржавы, ад гэтых людзей.
Тут хаты пустыя, нібы караблі,
Дзе ўчора яшчэ капітаны былі,
А сёньня ня знойдзеш там нават мышэй.
Ды ты не ўцякаеш, ты п’еш самагон,
Нібыта штодзённа ты звоніш у звон
Нябачнага Храма, што ты збудаваў.
І я да цябе, як суседа, зайду
І ты мне раскажаш пра гора-бяду,
А я для цябе раскажу пра шалаў...
|
|
