Цяжка жыць, трудзіцца, Калі няма долі, Жыта не радзіцца На мужыцкім полі. З капы умалоту Ня болей асьміны, I еш за работу Чорны хлеб зь мякіны. Прыйдзе восень, – трэба Заплаціць падаткі, А тут няма хлеба I грошы няхваткі. I жыві, як знаеш, Зь бяды выручайся, Калі сілу маеш, Долі дажыдайся. Дзе ж ты, мая доля, Дзе ж ты захавалась, Безь цябе няволя I бяда засталась. На рукох мазолі, Дзень і ноч труджуся, Ня маючы долі, Бедным спаць лажуся. А устаўшы рана, Вазьму касу ў рукі I іду да пана Касіць яго лукі. I за сорак грошы Дзень касой махаю. Кажуць – пан харошы, – Далібоц ня знаю! Аканома знаю, – Ды і як ня знаці, Штодзень спатыкаю Тут на сенажаці. Штодзень слухаць трэба, Як ён лаець брыдка. Не пражыць бяз хлеба, Цярпі, мой Мікітка. Цярплю, сьцяўшы зубы, I касой махаю, Сонца сушыць губы, З смагі паміраю. А дамоў вярнуся – Дзе ж тут аддыхаці – I ізноў бяруся Касу пакляпаці, Каб назаўтра рана, З гостраю касою Сенажаць у пана Выкасіць з расою. Дзе ж ты, мая доля, Дзе ты, адгукніся!
1903
|
|