Niamaš chleba, niamaš sołi,
Niamaš ščaścia, niamaš dołi.
Jak la ranku ślaza błiśnie,
Žal da nočy serca ciśnie.
Jak zradziŭsia ŭ chamskaj dołi,
Ciarpi žyćcie. Z Božaj vołi
Heta ž muka dla nas źvita?
Skažy, čuješ, Jezus, bita.
Dzieda, baćku, syna katam
Pradavałi. Z našym bratam
Čaŭpuć pany, kolki mohuć.
Para, bratki, a to zmohuć,
Kałi budziem paturaci.
Dosi, krykniem: «My u chacie,
Ŭ Biełarusi, ŭ svaim kraju.
Śviedki – sonca, duby z haju,
Što nia vy, a my panami
Nad ziamloju, nad lasami.
O, pryjdzie – para nastanie,
Što za kryŭdu mužyk ŭstanie,
Zrobić sud nad panam-katam,
Albo zhinie, albo bratam
Nazaviom, damo ziamłicy.
Skolki ŭ nas, niachaj z žyvicy
Pany žyvuć, ź ciažkoj pracy
Staviać chaty, nie pałacy,
Da śpiakoty dy marozu
Pryvykajuć. Chutka z vozu
Spadzie ščaście. Nie čakajcie,
Nam ziamlu, pany, addajcie.
Pahavorym, patałkujem,
Tak raździełim, jak źmiarkujem,
Kab ni mnoha i ni mała,
Kab ziamla matulaj stała
Dla usich, kaho zradziła,
Kab bolš panoŭ nie tvaryła».
1904
|
|
