|
Баляда Сяргея Палуяна
|
|
19.10.1890 – 24.04.1910
|
Зьмяёй сьціскае горла адзінота
І кожны дзень усё мацьней, мацьней
І так, што жыць на сьвеце не ахвота
Сярод самотных, як крыжы, людзей
У родным краі, што ня мае волі.
Бяз волі зьнікне мова і народ,
Як і бяз мовы родны край ніколі
Краінаю ня будзе... Чорны лёд
Пад сонцам растае, вадой сьцякае
Па вуліцы, кудой дамоў ідзеш.
І прад табой вада, як залатая,
І, як са срэбра, прад табой капеж
Усё танчэйшы з кожным днём вясновым,
Нібыта нітка, на якой вісіць
Тваё жыцьцё. І ў творы ткуцца словы
Твае, якім і безь цябе тут жыць
І дачакацца часу залатога
У Беларусі, для якой і ты
Праз сум да волі пракладаў дарогу,
Застаўшыся ў самоце маладым.
13.VI.2010.
|
|
