|
Баляда Міколы Касьпяровіча
|
|
9.05.1900 – 26.12.1937
|
...Зноў на шэрай вуліцы зіма
Белая, нібы самлелая.
І ў табе твайго жыцьця няма,
І душа сьняжынкай белаю
Узьлятае і ляціць, ляціць
Па-над нашым краем, у якім
Не дазволена свой край любіць,
Як і нельга нам краям чужым
Аніколькі добрых слоў сказаць...
У нябёсах поўня, як сьляза,
Што над Беларусьсю Бог згубіў,
Гледзячы на белую зямлю,
Белую, якую ты любіў,
І якую сёньня я люблю
За бярозы белыя і лён
Сіні, як бязьмежнасьць у вышы,
За царкоўны і касьцельны звон
І найбольш за тое, што ты жыў,
Веручы, што прыдзе сьветлы час,
У якім ёсьць Беларусь для нас...
І глядзіш на сьвет зь нябёсаў ты,
І ляціш сьняжынкай на зямлю,
Каб у Беларусі белаты
Больш было, як шчырых слоў: «Люблю
Родную бялюткую зямлю...»
14.IX.2008.
|
|
