Драздовіч хадзіў па палях тваіх цёмных, Айчына, І падалі зоры, і Папараць-кветка палала, І Чорная Плачка, найлепшая ў сьвеце жанчына, Над ім нахілялася, ціха яго цалавала. Хадзіў Караткевіч па цёмных палях Беларусі. І з кожнай крыніцы ўсплывала маленькая зьнічка, І заяц сьмяяўся, былі туманы як абрусы, І проста па іх каралеўскі скакаў паляўнічы. Хадзіў Ермаловіч сьцяжынкамі цёмнымі краю. І над курганамі ўставалі харугвы на золку, І племя радзімічаў князь у ладзьдзі адпраўляўся Да зыркіх Плеядаў, да самага сонцава вока. Мы ходзім штодня па дарогах абранай краіны. Мы ходзім, нібыта балотны агеньчык сьлізгае. І падае ў нашы далоні ліст вузкі асіны, І чорная поўня, як вока чужое, міргае.
|
|