Натоўп наталяўся чужою пакутай.
Дзяцей падымалі на плечы бацькі.
А грэшнік, канчыны пазбаўлены лютай,
Ступаў на травінкі, нібы на цьвікі.
Яшчэ не ўсьвядоміў раптоўную волю,
Праз тлум прабіваўся, сусьвету чужы.
Але – азірнуўся, як выйшаў у поле,
І ўбачыў цяжкія ад целаў крыжы.
Паветра ліловым было ад сьпякоты,
І пыл залацісты стаяў над гарой.
Варава, забойца і грэшнік, ды хто ты,
Што Божаю сьмерцю купляеш спакой?
Вядома, ты мужна і горда трымаўся,
А той, на крыжы, не саромеўся сьлёз.
Ты моцны і злосны і тым спадабаўся,
Ня тое што ўсёдаравальны Хрыстос.
Цяпер жа – чаму, ледзь прыпомніўшы гэта,
Ужо не ад шчасьця ты плачаш, гэрой,
І ўбачыўшы крыж, што ляціць над сусьветам,
Шкадуеш раптоўна – чаму ён ня твой?
|
|
