Абарвалася нітка, і пэрліны ўпалі ў пясок.
Не хапае паненцы – карункаў, а пану – валок,
Не хапае рамізьніку п’яных багатых гасьцей,
Не хапае касьцёлу – званоў, Беларусі – людзей.
Толькі лірнік здаволены ўсім. Ён дарогай сьляпой
Носіць песьні пра шчасьце на дне сваёй кайстры старой.
Асабліва здаволены, што не пабачыць наш сьвет.
І ніхто пра яго не напіша: «Прарок і паэт».
Тут ня любяць паэтаў. Тут любяць сьляпых сьпевакоў,
Любяць песьні пра шчасьце, якіх не хапае ізноў,
Бо хапае трывогі і болю... Падай мне руку –
Пазьбірала я пэрліны ў мокрым халодным пяску...
|
|
