Каралева мая, ты згубіла сваю чысьціню.
Ад чаго ж тваё цела зазьзяла, як белая поўня?
Я ня Гамлет даўно, я ніколі цябе не прысьню
І атруту ў віне каралеўскім барвовым ня помню.
Ты сьмяесься, шчасьлівая, і не спазнаеш, чаму
Звар’яцелы твой прынц над магілай блазенскаю кленчыць.
І ніколі, ніколі кароны ня бачыць яму,
Бо вар’яту карона, каханьне й любоў недарэчы.
Не заб’е ён нікога, ніколі ня скажа: «Ці быць?»
Ён бясконцую з прывідам весьці гаворку павінны.
Каралева мая можа вольна забойцу любіць,
І зь яе чаравікаў магільная выцерта гліна.
|
|
