Такі спакой –
што лепей бы забілі.
Такое шчасьце –
хоць ты ім гандлюй.
Сьпіць замак мой у цішыні і пыле,
Цень, як мярцьвяк, кладзецца на зямлю.
Стары гэрольд, пясьняр віна і дамы,
Ня памятае ўжо апошні баль.
І фрэсак напаўсьцёртых гаснуць плямы,
І не гуляе з промнямі крышталь.
Гляджу, гляджу праз вузкае вакенца –
Адзін і той абрыдлы краявід.
І толькі дождж аб мур упарта б’ецца
Патокамі празрыстае крыві.
І будзе мне штоночы сьніцца вершнік,
І зноў я прачынаюся ад сьлёз.
І кожны дзень з высокай ціхай вежы
Гляджу я на дарогу, як на лёс.
|
|
