Наш першы плач разьбіўся аб сьцяну,
А крык апошні не спужаў нікога.
Мужчыны – мы хадзілі на вайну,
Жанчыны – мы ў царкве шукалі Бога.
Любілі бляск караляў, стук дажджу
У шыбы, шчыльна ўпраўленыя ў срэбра,
Вясельны тлум, зімовай ночы сум,
А карацей – усю зямлю і неба.
Няма тут знакамітых і сьвятых.
А сам ты, браце, зь іх, прызнайся шчыра?
Мы лёгка несьлі груз грахоў сваіх,
Таму цяпер і спачываем зь мірам.
Мы – твой народ. Мы – соль тваёй зямлі,
А не імёны камянёў магільных.
І чарку, не шкадуючы, налі
За ўсіх дзядоў – віноўных і бязьвінных.
|
|
