Пад небам высокім лётаў каршун, З пагардай на рой пазіраў чалавечы, – Аж бачыць – пад плотам ходзіць пявун – Махнатая шыя, злацістыя плечы. Як віхар, як куля, імчыцца каршун I певеня тут жа на сьмерць забівае, – У бойцы няроўнай гіне пявун, У бойцы няроўнай жыцьцём накладае. З трыюмфам каршун пад неба ляціць, Пад небам крумчыць над здабычай сваею, Ды зноў, каб дзе пажывіцца, глядзіць, – Забіць яшчэ й курку – ня траціць надзею. Але скуль тут ні вазьміся стралец. – Прыцэліўся. Раптам, як гром, стрэл раздаўся, – Ўзмахнуўшы ў паветры крыльлем ледзь-ледзь, Зьляцеў каршун зь неба і болей ня ўзьняўся...
12.III.1906
|
|