Як зірну я ў бяздонныя вочы,
На крамянасьць грудзей і плячэй, –
Так і хочацца ў срэбныя ночы
Выпіць сум з васільковых вачэй;
Піць яго пакрысе, паступова,
Каб самому быць п’яным у дым,
Каб з тваёй маладосьцю, нанова
Адчуваць і сябе маладым;
Піць цалункі – кавалачкі долі,
Каб у сэрцы пажар затушыць
І забыць, што на сьвеце ёсьць болі:
Болі сэрца і чулай душы.
Глупства ўсё: і багацьця чырвонцы,
Калі ёсьць вось такія, як ты,
Што сагрэе, як промені сонца,
Не дазволіць пачуцьцям астыць.
28.IX.1942 г.
|
|
