Вечар неба хварбуе ў гарачыя тоны,
Чыстым золатам густа залоціць рабіны, –
I здаецца паветра густым і зялёным,
Як вада у вазёрах, зялёных ад ціны.
Гаснуць косы на вежах готыцкіх касьцёлаў,
I, зьніжаючысь, шклы запаляюць агнямі.
Зоры – вочы малых засмучоных анёлаў, –
Мігацяцца у хмарах, парваных над намі.
Час таёмны, ня ноч і ня дзень, калі цені,
Цені ночы зьліваюцца з косамі сонца,
Калі хочацца раптам устаць на калені
I стаяць так бяз руху, маўкліва, бяз конца...
Ў гэты час ад’жывае у думках старое,
Ўспамінаюцца даўныя сэрца хваробы...
I так лёгка душою – вячэрняй парою –
Зразумеці сусьветныя сумы й жалобы!..
1923.
|
|
