Čamu u sim žyćci niamiłym
Niapraŭda, dzie vokam nia kiń,
Čamu adnym słavu i siłu
I ščaście žyćcio addziałiła,
Druhim – tolki hora, choć zhiń
Čamu heta ŭ połi niaroŭna
Pad soniejkam kraski ćvituć?
Čamu adny vabiać čaroŭna
Svaim charastvom niavysłoŭnym,
Druhija, schavaŭšyś, rastuć?
Nichto j nia šukaje ich, śpiačych
Miž miakkaj šaŭkovaj travy,
Im łaskaŭ škaduje haračych
I sonca i viecier, što płača,
Nad imi ŭ vasieńnija dni.
Čamu navat nivaŭ pałoski
Niaroŭna na sonca hladziać?
Čamu adny łipki, biarozki
Šumiać, šelaściać kala vioski,
Druhija ŭ huščary maŭčać?
Čamu heta jasnyja zory
Paroznamu ŭ niebie błiščać:
Rassypaŭšyś dzieści ŭ prastory,
Adny tkuć sa srebra vuzory,
Druhija – dyk ledźvie harać?
Čamu adna pieśnia ab dołi,
Ab ščaści pryhožym piajeć,
Druhaja, hublajučy ŭ połi
Svaje pierałivy – nikołi
Da ščaścia dušu nie zavieć?
Čamu jość niaroŭnaje hora
Na śviecie chałodnym, błahim?
Adno – zabyvajecca skora,
Druhoje, – hłuchoje, jak mora,
Ŭvieś čas ranić smutkam svaim?
Čamu adny viečna pracujuć,
Ich viek — niaprychilnaja noč,
Druhija – žyćcio ŭsio śviatkujuć,
Ich sny i nadziei hadujuć,
A hora – chavajecca proč!
Čamu štoś viałikaje dola
Stvaryć nakazała adnym,
Ich znajuć i ščaście, i vola...
Druhich – niaprymietna nikołi.
Pakryŭdžanych boham samym?
Nia im kłikać, ciomnym i kvołym,
Da novaha žyćcia ludzioŭ:
Nichto j nie pačujeć ich movy,
A viecier raźviejeć ich słovy
Miž siniaj imhły niebiasoŭ.
Čamu? Mo niaroŭna viasnoju
Dla ŭsich źziaje sonca ź niabies?
Mo tolki dla mocnych dušoju
Viasna łuh akryła travoju
I śviežaj zialeninaj les?
Nie, łaski svaje padziałiła
Nam soniejka roŭna... Usio
Pramieńniami husta pakryła
I tolki u śviecie niamiłym –
Niapraŭda, i ździeki, i zło...
1922.
|
|
