|
У сэрцы няма болей песьняў вясьне...
|
Мінулі дзянёчкі той раньняй вясны,
Калі яшчэ сьнілісь зімовыя сны,
А неба ўжо дыхала ласкай,
I пахпа ў паветры нязнанай вясной,
І сонца сьмяялась нябеснай вышой,
І ўсё нам здавалася казкай...
Асталіся толькі жаданьні і сны,
Мінулі дзянёчкі той раньняй вясны.
Сіней стала неба. Пралескі цьвітуць,
У сэрцы і думкі й пытаньні ўстаюць,
Настала вясеньняе сьвята,
Прыгожае сьвята сапраўднай вясны,
Сапраўдныя сьветла-вясеньнія дні,
Ды шчасьце кудысьці узята.
У сэрцы і думкі й пытаньні ўстаюць,
Сіней стала неба... Пралескі цьвітуць.
Ясьней стала сонца. Ўсё верыць, жыве, –
А ў сэрцы няма болей песьняў вясьне.
Нядаўна ў ёй дзіўна парывы расьлі,
Хацелася верыць, кудысьці ісьці,
Настрой той прапаў, абарваўся...
У сэрцы няма болей песьняў вясьне.
Ясьней стала неба, ўсё верыць, жыве...
1921
|
|
