Niedavierčyva noč padychodzić,
Štości słuchaje... duch pieravodzić...
Cišynia... cišynia... cišynia...
Lohkaj mhłoj abviazałisia vułki,
Homan miesta viałiki i hułki, –
Źnik z apošnimi kosami dnia.
U niebie zory śmiajucca praź ślozy,
I choć łipy dryžać na marozy,
A śmiajucca čahoś i jany...
Dyk niaŭžo-ž nas žyćcio tak zvałiła,
Što nia znojdziem chacieńnia i siły
Uśmiachnucca praź ślozy i my?..
1922
|
|
