Надаела чалавеку
Жыці, пажываці;
Пекаў сваё гора, пекаў,
Дый трэба ўміраці.
Хоць хацеў бы, можа, трошка
Жыць, павесяліцца, –
Сьмерць благая кладзе ў ложка,
Кажа не будзіцца.
I памёр. Цяпер шчасьлівы,
Не баіцца ліха...
Эй, глядзіце: дзівы, дзівы!
Сьпіць спакойна, ціха...
Але везьць гной трэба з хаты,
Каб чэрві ня елі;
Скідай, браце, свае шаты!
Вады ўжо нагрэлі...
Змылі троху вочы, сьпіну, –
Што болей наразе?!
Палажылі ў дамавіну,
Як пана, як князя.
З дамавінай на калёсы
Нясуць, як сьвятога;
Разявякаў, салапякаў
Сабралася многа.
Кожны стогне, уздыхае,
Галосе, заводзе, –
Нібы плача, сэрца мае...
Годзе лгаці, годзе!
Ну, кабыла, ну, худая,
Паволі цягніся!
Ты, істота нежывая,
Ляжы, не зваліся!
Вот і цэрква, поп з крапілам
Чакае на ўзятку,
Пакурыў труну кадзілам,
Дзяк запеў ў астатку.
I на могілкі панесьлі
Труну, як павалу;
Ой, ой, каб жа не растрэсьлі!
Нясіце памалу!
Званы гучна загудзелі
Галасістай песьняй;
Ой, сколькі б вы там ні пелі,
Нябожчык ня ўскрэсьне!
Ну, грабару, капай яму
Локцяў тры бяз мала;
Пахаваем тут мы краму,
Што труд прадавала.
Ужо выкапаў? – ну, ладна!
Труп спускаць пачалі,
I спусьцілі так парадна,
Зямлёй закапалі;
Насып вылажылі дзёрнам,
Крыж на ім – з каменьняў.
Вот і меней непакорным,
Адным меней, меней.
Праплывае многа летак,
Няма чалавека...
I пляцецца у нас гэтак
Ад веку да веку.
Як сьмерць возьме, усё гіне:
Нядоля, няволя, –
Спакой толькі ў дамавіне,
Ў дамавіне доля!
18.III.1906
|
|
