U paru łistapada,
kałi zaharacca lasy
I harać, nie zharajuć,
a tolki prastorna śviatlejuć,
Niedarečnaj zdajecca
samotnaja zieleń sasny,
I škada hetych dreŭ,
što nia chočuć zharać i nia ŭmiejuć.
Ale ŭ śniežni, kałi
hołym viećciem biarozy źviniać,
Razumieješ, jakim
niedarečnym było škadavańnie, –
U źniamiełaści biełaj
spakojnyja sosny harać,
I na viečny ahoń ich
da novaj viasny spadziavańnie.
|
|
