Natrasi mnie jabłykaŭ, mama, z toj maładoj
jabłyni, što raście ŭ našym sadzie šostaja ad darohi.
Čystyja maje łisty.
Maje mary i žadańni.
Byccam sad na skryžavańni,
Niečakany i husty.
Ja błukaŭ, maja mama, pa aśniežanych dalach
paŭnočnych, dzie nia bačyŭ ni jabłyń, a časam ni navat
daroh, i načami mnie śniłisia ranki nad rečkaj
Hiarviatkaj i ŭ vosieńskim sadzie, maładym našym
sadzie, bavaŭnianyja, ciopłyja, by małako, tumany.
I ŭtrapiona, u ździŭleńni
Ja hladzieŭ za dalahlad:
Na pažaryščach, kamieńniach,
Skul tam sad?!
Mnie ščaku kazytałi hałinki toj jabłyni, mama, i
ŭ dałoń maju – rosny! – padaŭ jabłyk – prazrysty
da samych ziarniat! Ja ščaśłivy byŭ, mama! Ja działiŭsia ź
siabrami im, mama! Ja dahetul nia viedaŭ, što ź siabrami
działicca možna tak uspaminami, kab chrumściełi, jak
jabłyk, jany.
Z čatyroch kancoŭ Ziamłi,
Z čatyroch daroh suśvietu
Ja viartaŭsia ŭ śvietły hety
Sad, jak jabłyni ćviłi.
A štodzień na ziamłi my nialohkaj zajmałisia
spravaj, i – daloka – u kožnaha byŭ svoj sad, byŭ
svoj les ci raka, i ŭ kožnaha – mama, a ŭ kaho j nie
było ŭžo mamy, – usio roŭna, zdavałasia, mama žyła
jašče, mama była.
A paśla
Z krajoŭ, dzie Miekku,
Nierazumny, ja šukaŭ,
Ja viartaŭsia...
Čałavieka
Ja u sadzie sustrakaŭ.
Ludzi drevam padobnyja. Tym, što ludzi i drevy
śmiarotnyja, a hałoŭnaje, tym, što kareńni – u rodnaj
naviečna ziamłi! Ludzi – ptuškam i rybam, drevy – k
vietkam i travam padobnyja, my, žyvyja, padobnyja –
usiamu, što žyło i žyvie.
I pytaŭ ja Čałavieka:
– Chto taki ty? Chto taki?
Što, skažy, my ŭsie
spradvieku?
Moža, my – vartaŭniki?
I – adzinaje siemia, što ź biazdońnia viakoŭ
prarastaje: ludzi, drevy i kvietki, ptuški, ryby,
źviary, – my – splacieńniem kareńniaŭ, namahańniami
ruk, namahańniami krył, płaŭnikoŭ i hałin, učapiŭšysia
ŭ nieba, nad ciemraj i śmierciu trymajem Ziamlu!
I jak naša apraŭdańnie,
I jak naša prava žyć,
Na suśvietnych skryžavańniach,
Na pustelnych skryžavańniach –
Sad šumić!
|
|
