|
Раманс пра караля, што пакінуў трон
|
Так было і доўга так будзе:
Палілі вёскі й палі,
З гарадоў рабілі руіны і груды
Ўсёй зямлі – усе каралі.
Не, ня ўсе. Ў даўніну забытую
Быў адзін – адзіны, і ён
Для простых кінуў эліту,
Для каханьня пакінуў свой трон.
Заблукаў ён на паляваньні,
І з дачкой палясоўшчыка Рут
Прасядзеў ля агню да сьвітаньня
І найлепшую стрэў зару.
І кінуў магнатаў бяз жалю,
Палюбіў курных хатаў дым,
І аддаў сваё сэрца ня з?мкам і залям,
А халупам і бедным братам сваім.
Палюбіў іх песьні і словы,
Бо казаў іх каханай рот,
І зьляцелі ў многіх галовы
З тых, хто мучыў і нішчыў народ.
І аднойчы сказаў ён магнатам,
Сказаў словы дзіўныя ён:
«За каханьне у простай хаце
Я пакіну бацькоўскі трон.
А паколькі мне вецер вее
Зь нейкай іншай, свабоднай зямлі,
То ў Ісляндыю, край завеі,
Мы сплывем на сваім караблі».
...І ў той час, калі йшчэ ня ўкрылі
Крылы ветразяў мачты ўзьлёт,
На прычале конна зьявіліся
Сваякі тых, што нішчыў народ.
Гналі коньнікі ў дзікім намёце.
Кожны меч свой цягнуў з нажон:
«Не каханьнем – макітрай заплоціш
Ты, што, дурню, кінуў свой трон».
Нараджала маланкі зброя,
І пад вечар ад роднай зямлі
Ў край далёкі, край мёртвых гэрояў
Ён адплыў на сваім караблі.
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
Разьдзімаў яму ветразі вецер,
І адплыў у Нязнанае ён...
Той адзіны кароль на сьвеце,
Што аддаў за каханьне свой трон.
|
|
