Каму вас, песьні, я нясьмелы
Тут буду пець, снаваць з душы,
З душы няшчаснай, набалелай,
Аж, змучан, згіну дзе ў глушы?
Ці для тых цёмных, нешчасьлівых,
Што не патрапяць прачытаць,
Ці для тых сьветлых, а зласьлівых,
Што не захочуць вас і знаць?
О! веру, веру, што загнаны
Мяне ня здрадзіць мой народ,
Але ён цёмны й акаваны,
I бедны думак яго ўзьлёт.
I вы, душы маёй тварэньні,
Ў нязнаньні будзеце марнець;
Таптаць вас будуць без сумленьня,
Пацук рукопісі патнець.
Аж нейкі ўчоны моль з прыпадку
Натрапіць, з пылу абтрасе,
Пачне чытаць вас ад пачатку
З-пад акуляраў на насе.
Прагледзе й скажа: «Матар’ялу,
Каб прасачыці быт людзей
На Беларусі, тут нямала;
Жаль толькі, што няма усей,
Усей рукопісі панурай.
Хвалько паэта, знаць, ня раз
Цаніць даваў яе для шчураў;
А шчуры – спраўджана і ў нас –
Істоты подлыя, нізкія, –
Пяўцоў ім думкі не ў карысьць;
Ім праў навукі хоць якія,
Дабро чужое рады грызьць.
Ды ўсё ж рукопісі я гэтай
Так не астаўлю і вазьму, –
Аб ёй і кім быў той паэта,
Складу артыкул па-свайму.
Часьць вершаў ў друку апыніцца,
Ня зьнішчаць мышы іх зусім;
Пясьняр «з народа» ўзьвесяліцца,
Што ё ў газэтах і аб ім»...
Так будзе думаць моль вучоны
І рэшты аркушаў шукаць.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Спалі вас, песьні, дым чырвоны,
Чым мае гэткі лёс спаткаць!
[1905–1907]
|
|
