Да мяне зноў вяртаецца Бог,
Бог расы, камянёў і глебы.
Ён сябе для мяне зьбярог,
як зямлю зьберагае неба.
Ён па кроплі чырвоным віном
у мае наліваецца жылы,
ахінае шчасьлівым сном
і дае для палёту крылы.
Ды калі я часамі так
зануджуся, што сэрца рве мне,
ён прыходзіць і кажа: слабак,
стань мацней за агонь і крэмень!
I яму запярэчыць я
не знаходжу важкай прычыны.
Бог цікуе за мной здаля,
і найменьне яму – Жанчына.
|
|
