Калі чэзлыя думкі, бы вужакі, выпаўзаюць з-пад камянёў памяці, якія нельга раскідаць, і нахлынаюць у шыпеньні далёкага прыбоя, яна пачынае свой танец... I нехта побач руйнуе сьцены, а нехта проста імкнецца стаць празрыстым – яна ж вынаходзіць новыя рухі, і разам зь ёй таньчыць яе хараство. З задымленага кута назірае настаўнік. Ён чакае, калі зьнікне танцорка і застанецца Танец.
|
|