Патухшымі вачыма
Глядзіць на Божы сьвет
Стары, у крук сагнуты
Як голуб, белы дзед.
Пражыў на сьвеце многа:
Без нечага сто год,
За век пабачыў гора,
Нямала вынес слот.
Калісьці, да паўстаньня,
Рабіў, цярпеў прыгон...
К нямцом не раз віціны
Ганяў па Нёмне ён.
Меў сілу непамерну,
Здаровы быў, як мур,
Таму так жыва, зь песьняй
Арэ сын родны шнур;
Таму так – шчыры ў працы –
Будуе Край унук,
Адважны і бясстрашны,
Не пакладае рук.
А дзед жыве мінулым,
Таемным і глухім,
Гаворыць-бае казкі
Аб даўнім і сівым:
Пра войны, панства, войтаў,
Русалак і начніц, –
І хараством чаруе
Няхітры склад быліц.
Ды часта паглядае
За вёску ён... туды,
Дзе між бяроз пад крыжам
Спачыне ад бяды.
Ды хоць стары, а думку
Гадуе ўсё адну:
Хоць перад сьмерцю ўбачыць
Свабоднай старану.
1921
|
|
