Я мужык-беларус, – Пан сахі і касы; Цёмен сам, белы вус, Пядзі дзьве валасы. Бацькам голад мне быў, Гадаваў і карміў, Бяда маткай была, Праца сілу дала. Хоць пагарду цярплю, – Мушу быць глух і нем; Хоць сьвет хлебам кармлю, – Сам мякіначку ем. Зь цяжкай працы маей Карыстаюць усе, Толькі мне за яе Няма дзякуй нідзе. Глянь, высокенькі бор, Вокам нельга прабіць; Загудзеў мой тапор, - Як блін поле ляжыць. Сошку з вышак сьцягнуў, Кабылічку ўшчаміў, Плечы трохі прыгнуў, – Лес на пахань зрабіў! Дый засеяў кусок, Потым з жонкай пажаў... Пан пшанічкі тачок – Люба глянуць – наклаў. Дык вось, людцы, які Я мужык-беларус! Пад ілбом сінякі, Цёмен сам, белы вус. Эй, каб цёмен ня быў, Чытаць кніжкі умеў, – Я б і долю здабыў, Я б і песенькі пеў! Я б патрапіў сказаць, Што і я – чалавек, Што і мне гараваць Надаела ўвесь век.
[1905–1907]
|
|