– Муляр, слухай! Што кладзеш ты?
– Дол сьмяротны, бачыш, – склеп.
От, як скончу ўсё дарэшты,
Буду мець рубель на хлеб.
– Слухай, муляр: пакідай ты
Сьмерці сховы мураваць –
Хай ня знаць іх! Уставай ты,
Пойдзем жыцьце будаваць.
Бачыш: людзі, як бяздомкі,
Ходзяць скрозь бяз ўласных хат?
Я работнік спрытны, ёмкі,
Пойдзем, муляр, пойдзем, брат!
Возьмем кельні, малаточкі,
Дзьве рыдлёўкі, вінкель, шнур,
Гукнем: «Людзі, галубочкі!
Хто ахвочы класьці мур?
Мур вялікі, вольнай волі,
Мур высокі да нябёс,
Мур братэрсгва, роўнай долі,
Мур для радасьці бязь сьлёз?»
От, убачыш, прыйдуць людзі
На ўспамогу ў грамадзе;
Кожан цэглу класьці будзе...
От дзе праца загудзе!
Сьцены зробім чыста, гладка,
Як з крышталю, столь, як шкло,
Скажуць людзі: «Вось дык хатка!
Роўнай ў сьвеце не было!»
Будзем есьці ў гэнай хаце
Смачны, чысты, пульхны хлеб.
Пойдзем, муляр, пойдзем, браце,
Хай другі канчае склеп!
1913
|
|
