Засынаю, iзноў засынаю,
Бо надзеi нiякай ня маю,
І ў жыцьцi ўжо нiшто не трымае...
Засынае душа, засынае,
Перарэзаная трамваем;
А вар’яцтва душу абдымае,
Закалыхвае i спавiвае
Чорна-мутарным дымам адчаю...
Сон iзноў не прыходзiць ноччу,
Цемра выела мае вочы,
Пэўна, злыдзень мяне сурочыў.
Зазьвiнеў палахлiвы званочак...
Прыпынiўся драпежны трамвай,
Невыносны навокал адчай.
|
|
