Люблю і я скляпеньне зор, Люблю зямлі абшар, I роўны луг, і ўзгібы гор, I шум лясны, і гвар. Люблю жыцьцё, а ў ім людзей I кшталты іхніх душ, Люблю вянкі плясьці з надзей, – А не паэт. – Чаму ж? Часамі праца ўдзень кіпіць, – Цярплю і я прыгон, – Аж косьць аб косьць ў плячу рыпіць... Пачуеш ў сэрцы звон... Ухопіш зык, за ім другі, За тымі больш ідуць, Зьліюцца ў шых даўгі-даўгі І цэлы дзень гудуць. Загасьне дзень, іду дамоў, Кладуся спаць, – і ў ноч Цякуць радкі зьвінючых слоў, І сон адходзіць проч. Тагды пішу. Перад вачмі Нясецца зданьняў рой, І хтось стаіць па-за плячмі, Здаецца, блізкі, свой. Абыйме шыю пара рук І кос дзявочых шоўк, Ўзмацніцца ў сэрцы мерны стук, А звон ў душы ня змоўк... Зірну: пакой пусты, няма... А час сьлізнуў, як вуж. І за вакном радзее цьма... А не паэт... – Чаму ж? Бо мой прыгон глытае час, Мне воля – рэдкі дар. Такіх паэтаў шмат у нас, Дзе сам народ – пясьняр. Сваіх тут жменьку я сьпісаў Маркотных песьняў-дум; Маёй душы іх сам сьпяваў Па краю родным сум. Скажу яшчэ, чаго б хацеў: Зь дзявочых вуст пачуць Хаця б адзін мой бедны сьпеў, Хаця б калі-нібудзь!
|
|