У аднэй Марылі, маладой дзяўчыны, Быў каханак Яська, вагнявы хлапчына. Што ні вечар прыйдзе, што ні ночка стане, А ў іх у садочку аб адным шаптаньне: «Дадушы, – Марыля свайму Янку кажа, – Хіба сьмерць бяз часу нас з табой разьвяжа». «Не кажы няпраўды, – малайчына вучыць, – Нас ні Бог, ні людзі і ні сьмерць разлучаць». I сядзяць і шэпчуць да зары-сьвітаньня, Былі вішні ў садзе сьведкі мілаваньня... А настаў дзянёчак – да Марылі ў сваты Прыляцеў панічык, шляхцючок багаты, I дзявоча сэрца, – ах, слабое, знана! – Перайшло ад Яся да другога пана. Хіба ж Ясь заплакаў? Не з таго дзесятку! Пакахаў другую, пакахаў Агатку. I цярер, як цемразь западзе над вёскай, Ён сядзіць з Агаткай пад старой бярозкай; Пралятаюць змрокі неўсьцярэжна хутка, I ўся ноч здаецца, як адна мінутка! А жыла ж Антоля, – мусіць, мела долю, Ды згубіла долю ў шырокаму полю. Мела двух прыгожых, мела двух каханкаў, I адзін быў Янка, і другі быў Янка. (Дзьве душы няродных ў адным целе жылі I дзяўчыну кожна паасоб любілі.) Адзін з шчырым сэрцам, а другі зь няверным Надарылі дзеўку жалем непамерным. Як адзін цалуе, ненагляду песьціць, Дык другі мяркуе, як бы абясчэсьціць. Як адзін ў садочку зь любай пахаджае, То другі у прочкі ў думцы ад’язджае. Як адзін бажыўся, абяцаў жаніцца, То другі у лыжцы жычыў утапіцца. I ў канцы-ся стала, чаму было стаці: Прычытала маці над дачкой у хаце: «Ах, мая дачушка! А мая ж рыбулька, А мая ж ты птушка, а мая ж зязюлька! А чаму ж ты, доню, губкі сашчаміла? А чаму ж ты, дзеткі, вочанькі закрыла? А чаму, дачухна, міла не ўсьміхнесься? А чаму, красухна, мне не адгукнесься? Што ж табе ня добра, што ж было ня міла? Ці ж тваю галоўку не сама я мыла? Ці ж тваю сарочку не сама я ткала? Ці ж тваеі сьмерткі я, скажы, чакала?..» Так было з Антоляй, што ня мела долі Ці згубіла долю ў каласістым полі. Як жа тыя злыдні? Хоць адзін шкадуе? Э! адзін часамі, а другі ганьбуе. Як былі ж абодва у ядыным целе, Дык жаніўся Янка і згуляў вясельле.
|
|