Дзядзька Тодар, два Праньцішкі, Сват Гілерык, кум Тамаш Раз ў мястэчку Зацьвілішкі Насьмяшылі ўвесь кірмаш. Што было прадаць – прадалі, Кум Тамаш зьмяняў каня, Покі ўсё панакуплялі, Зірк – ай-ей: каля паўдня! – Праўда, справіліся ёмка, Але ж хай ты... во, абед... – Ну дык што! Хадзем ў карчомку! – На суседзяў так сусед. Ўзялі кварту. На закуску Пару ўзялі тараноў. Што ж ім кварта? На затруску! Ўзялі квартачку ізноў... Больш пілі дзядзькі, чым елі: Квас, гарэлку, піва, мёд. Быццам чмелі, загудзелі, Як і ўвесь ля іх народ. Хоць там словы ледзьве вяжуць, – Тэй бяды! А што ж маўчаць? Той штось скажа, той заўважыць, Кіне чарку наліваць. Так ад цэнаў, бульбы, меры, Што на рынку хвальш дае, Зачапілі справы веры Дый... счапілісь за яе! Гэтта слоў ім не хапіла, – Знана вёска: словаў брак! Потым, слова – хіба ж сіла? Хіба ж зробіць, як кулак? От і пляснуў Тодар ў вуха Па-суседску Тамашу, I паўстала завіруха У карчме на кірмашу. Кум Гілерык, сват, Праньцішкі, Тодар, – зьвіліся ў клубок... Ўсё мястэчка Зацьвілішкі Раптам зьбеглася ў шынок... Праз гадзіну дзед Ігнацы Ўсіх бусайлаў тых мірыў: – Ці ж ня сорам гэтак, братцы? – Дзед паважна гаварыў. – Ну, наліха вам сварыцца? З розных вераў вы – адны Дзеці гэтае зямліцы, Краю гэтага сыны. Вера з жыцьцем ўсім даецца, Хто іх даў – яму іх знаць! Дурань той, хто спадзяецца Веры сілай паяднаць. Мы і так, браткі, зьнявагі Досыць мелі ад чужых, Каб спрачацца без развагі, Ці ня цешым толькі іх? Глузу хіба ж вы ня мелі? Біў чужы вас лёгка сьмех? Эх вы, шэршні! Эх вы, чмелі! Ну, ня сорам вам?.. Ня грэх?..
|
|