Гук, украдзены ў маўчаньня адчаем нематы, зрабіўся голасам, музыкай, зыкам, выгукам радасьці, водгаласам роспачы. Як непрыкаяны, пакутуе гук у сьвеце, бо пакрыўджанае маўчаньне не жадае яго забіраць назад – хай лямантуе, хай расчульваецца – сам жа сьпяшаўся зь нямоцьця вырвацца. Я разумею гук, бо сам, як і кожны з нас, я – гук таксама, украдзены нецярпеньнем у зьнямелае вечнасьці.
|
|