Ці шчасьце ў тым, Каб захлынацца з гора, Калі цябе ў сусьвеце ўсім няма І вечнасьцю здаецца тое ўчора, Якое зьнікла, як і ты сама. Ці гора ў тым, Каб не патраціць шчасьце, Пакутаваць, дрыжэць за кожны міг, Што дазваляе вуснамі прыпасьці Да шляху млечнага сьлядоў тваіх. І ўсім вякам не адказаць пытаньню Ні шалам вёсен, ні развагай зім. І будзе ў века кожнага па тайне, Што ў досьвіткавым позірку тваім. Пакуль мяне палоніць шчасьцем гора І шчасьце горам кружыць галаву, Мне неба – як надзейная апора, А на зямлі – Цябе чакаць жыву.
|
|