Калі ты дотыкам сваім
Нагамі землю калыхаеш,
Жыцьцё у кветкі аддаеш,
Ды на мяне не заўважаеш.
Я адчуваю подых твой,
Глытаю кожнае імгненьне,
Мне мроюцца ня роі мрой,
А губаў стрыманых сіпеньне.
Я не разьлічваю, але
Нябачных целаў пацалунак
Заўсёды б’ецца ў галаве
І толькі гэта мой ратунак.
|
|
