Заблудзіў карабель наш у моры.
Стырнавы – і сьляпы, і стары.
А на палубе людзі гавораць,
I сьмяюцца, і стогнуць вятры.
Ветразь з плямамі солі і плесьні
Выпнуў грудзі, нібыта гусак,
I зьмяшалася з хвалямі песьня –
Не забыцца яе аніяк.
Будзе бура –
і нехта загіне,
Будзе дождж –
і нап’ёмся вады...
На ўзьбярэжжы якойсьці краіны,
Быццам чайкі, сьвятлеюць дамы.
Там нябожчыкаў з плачам хаваюць –
Мы бяз боязі ў хвалі нырнём.
Можа, і нарадзілі нас хвалі –
Так замгліўся у памяці дом.
...I калі карабель наш бяздомны
Будзе рыфамі ўзяты ў нябыт
I спытаюць архангелы, хто мы, –
Хай ня ўспомніць наш розум слабы...
|
|
