Ціха-ціха, паступова
Адмірае наша мова.
Чахне, быццам каралеўна,
У дзявочай вежы гнеўнай.
Асядае, як курганьне
Над гэроямі паданьняў,
Высыхае, як сьлязіна
Засынаючай дзяўчыны.
Вінаватых жа – ня знойдзеш,
Ну а знойдзеш – не спагоніш...
Ціха-ціха год ад году
Адмірае наша годнасьць.
Патухае, як лампада
У куце зьмярцвелай хаты,
Пахінаецца расьпяцьцем
Над магілай Божай маці,
Апускаецца, як глеба
Над разруйнаваным склепам.
Вінаватых жа – ня знойдзеш,
Ну а знойдзеш – не спагоніш...
Ціха-ціха, скрушна-скрушна
Адміраюць нашы душы,
Шамацяць чаротам-дротам
Над асушаным балотам,
Патухаюць, як вугольлі
У кастрах начнога поля,
Лісьцем курчацца з’інелым,
Болем бел-чырвона-белым...
Ціха-ціха, не зважаем,
Як мы, браткі, паміраем.
Вінаватых жа – ня знойдзеш,
Ну а знойдзеш – не спагоніш.
|
|
