 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
І возера паглынула замак
за грахі тых, хто жыў там...
Згінаюцца дрэвы ад подыху цёмнага ранку.
Вада паглынае каменьні адзін за другім,
Зацягнуць гарлачыкі новую сінюю рану,
I пройдуць гады,
і лазой зарастуць берагі,
Закон электрычкі народ паглядае паныла
На брудную сажалку
і перарэджаны лес.
За рэшткамі замка ў ваду уваходзяць магілы,
I лес адступае ад шумнай дарогі далей.
Здаецца мне, нашы азёры –
чароўныя дзьверы
У лепшы, ня здраджаны і не прададзены сьвет.
Туды саступае былое сьвятое
і веры
У нас пакідае ня болей,
чым зерня ў асьве.
Ідзе па начах нетаропкае, сумнае шэсьце.
Ў азёры сыходзяць будынкі,
зьвяры і бары...
Пасьля высыхаюць азёры...
І мокрае сьмецьце
Нікому ня скажа, якія хавае муры.
Ізноў электрычка прастуе праз роўнае поле.
Няўважныя позіркі ў ёй і смурод цыгарэт...
I раптам па шкле расьцякаюцца
чорныя кроплі...
Апошняе возера
плюнула злосна усьлед.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
