 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Беларусь! Душы маёй калыска!
Возера лілейнага сьвятла!
Да сваёй загубы гэтак блізка
Ты яшчэ ніколі не была.
І адвары доктара Скарыны
Праліліся ў чэзлую траву.
Па нябёснай прывіднай сьцяжыне
Пакідае доктар Беларусь.
І за ім ідзе да зор Завальня,
Сьвечку захінае даланёй,
Даганяе човен старадаўні,
Што з Палесься ўзяты вышынёй.
«Нешта Продкаў Шлях аж сьлепіць вока», –
Зьдзівіцца забыты дзецьмі дзед,
І душа старэчая з палёгкай
Адляціць за позіркам усьлед.
А сьцяжына белая танчэе,
I па ёй – як па лязу – ў жыцьці
Ўсьмешлівы апостал Караткевіч
З вогненнай вадой нясе пацір.
Шлях растаў – і велічныя цені
Па-за нашым позіркам плывуць...
Дождж пайшоў.
Ці сьмерць, ці бласлаўленьне
Кроплі срэбнавокія нясуць?
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
