Сівою травой парастаюць каменьні.
Ня ўспомніцца,
што тут калісьці было...
Пакрыўджаных болей,
чым проста сумленных,
Таму аддаецца былое на злом.
І нельга сказаць, што яго не ратуюць –
На тым ратаваньні ўзмацьнеў
не адзін...
Але асабіста
каго ж тут рабуюць?
У хату ня лезуць.
Маўчым – ды глядзім.
Руйнуецца тое,
што ’шчэ не спазнана.
Дамы пахаваны з гісторыяй іх,
Ратуюць адзін –
дзесяць не ўратавана.
Мясьцін старажыл не пазнае сваіх.
I мне падабаюцца новыя гмахі,
Іх позіркі сьветлыя,
чыстае шкло...
А горад мінулага
дрэвы ўздымае,
Бы твар захінае рукамі:
«За што?!»
|
|
