Яшчэ ў жыцьці я столькі не пабачыла –
Зубра жывога,
ды каб не за кратамі,
Млына сапраўднага, які б муку малоў,
Нязмушанага сьвята – без сцэнарыя.
Хай чучалы ў музэях заалёгіі,
I лаўкі сувенірныя ў старых млынах,
I сьвяты, дзе ў фальклорных строях «цюгаўцы»
Працуюць перад гледачамі рэдкімі, –
Хай гэта ўсё я шмат разоў пабачыла,
Яно мне не бліжэй за кветкі штучныя,
Зь якіх душа – матыль апошні верасьня –
Ня вып’е ані кропелькі сьвяточнасьці.
Але пакуль зубры блукаюць між ялін,
I недзе на сямі вятрах рыпіць вятрак,
I недзе водзяць па дварах казу і Сьмех,
Ня скончыцца мая жывая Беларусь,
I, пачуваю, здоўжыцца мой шлях зямны,
Пакуль не наталюся
спраўджаным жыцьцём.
|
|
