Халодны позірк Апалона,
Дыянісійскі цёмны шал
Па-за жыцьцём, па-за законам.
Гляджуся ў крышталёвы шар,
У кроплю, дзе адбітак сьвету
Сьляпое вока бажаства,
Дзе зьліўся ў белы колер ведаў
Вітраж зямнога хараства.
А там, за сьценамі кумірні,
Вакханкі ў міртавых вянках.
Іх целы пахнуць мёдам вінным,
I скачуць бубны ў іх руках.
Як гэта проста, як натхнёна –
Згубіцца ў карагодзе іх.
I стрэлы-промні Апалона
Ня выб’юць чару з рук маіх.
Але – між мармуровых сьценаў
У прахалодзе й цішыні
Са мной вядуць размовы цені,
Размовы поўняць сэнсам дні.
Плывуць у глыбіні крышталю
Карціны велічы зямной.
Усё міне, і варты жалю
Былы ўладар, былы гэрой.
I для чаго ламаць зацята
Тугое гольле юных лоз,
Калі састарацца менады,
Калі віно гарчыць ад сьлёз.
I толькі мокрая лістота,
Дзе карагод кружыў, гніе.
А вечар сьветлай адзіноты
Такі ж, як раніца яе.
|
|
