Перад Брамай у Вечнасьць
Спыніцца на хвілю хачу.
Што мне Вечнасьць?
Яна не прыносіць ад болю збавеньня.
Мой анёл залаты –
Зайчык сонечны –
на плечуку, –
Нешта шэпча, пяе,
Разганяе цяжкія трызьненьні.
Не табе, залаценькі,
Суцішыць, суцешыць мяне.
Я гляджу на зямлю –
I нічога ня бачу за дымам,
I ніхто не шкадуе
Мяне на зямлі,
не кляне –
Сёньня ў Вечнасьць са мной
I мая адыходзіць Радзіма...
Хай за Брамай сустрэну ўсіх любых,
Сьвятых, дарагіх,
Што мне радасьці ў тым,
Што яны – па-за межамі явы?
Мы сваё не любілі
Мы сваё не любілі
паводле загадаў чужых,
I згубілі сваё,
I згубілі на будучнасьць права...
Перад Брамай у Вечнасьць
Стагналі мае землякі.
Як мне іх, самагубцаў,
Ля гэтай мяжы вінаваціць?
У далоні Радзімы
ўсе мы забівалі цьвікі...
За апошняй дачкой
Адыходзіць на могілкі маці...
|
|
