Сябар, зь якім ты ніколі ня ўбачысься болей,
Кожным лістом запрашае прыехаць, сустрэцца,
Пішаш і ты, і ніколі ня скажаш:
«Даволі!»,
Хоць успаміны даўно не кранаюць вам сэрца.
Вось і жанчына, якую кахаў па-вар’яцку,
Звоніць табе
і сьмяецца над жонкай тваёю.
Што табе тая жанчына?
Ні кропелькі страсьці.
Толькі і ёй ты ніколі ня скажаш:
«Даволі!»
Вось і архангелы сьмерці цябе даганяюць,
З болем жыцьцё адыходзіць паволі, паволі...
Ты празь бяссоньне
маўкліва працэджваеш
памяць,
Церпіш наведнікаў, боль –
і ня просіш:
«Даволі!»
Будуць на могілках ліць
то гарэлку, то словы,
Вораг зарумзаны,
сябар падпіты, вясёлы...
Сам бы Хрыстос абурыўся.
А з хаты сасновай
Ціха, бязвольна
душа выцякае на зёлкі.
|
|
